شعر هوشنگ ابتهاج

بازم بسر زد امشب ای گل هوای رویت پایی نمی دهد تا پر وا کنم بسویت گیرم قفس شکستم وز

برخيز دلا که دل به دلدار دهيم جان را به جمال آن خريدار دهيم اين جان و دل و ديده

گر جهان از عشق، سرگشته است و مست جان مست عشق بر من عاشق است ناز اینجا می‌نهد روی نیاز

عمری ست تا از جان و دل، ای جان و دل می خوانمت  تو نیز خواهان منی، می دانمت، می

ای دوست شاد باش که شادی سزای توست این گنج مزد طاقت رنج آزمای توست  صبح امید و پرتو دیدار

باز امشب از خیال تو غوغاست در دلم آشوب عشق آن قد و بالاست در دلم خوابم شکست و مردم

تا تو با منی زمانه با من است بخت و کام جاودانه با من است تو بهار دلکشی و من

مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا سایه ی او گشتم و او برد به خورشید مرا جانِ دل و

بی تو ای جان جهان، جان و جهانی گو مباش چون رخ جانانه نتوان دید جانی گو مباش همنشین جان

خوشا صبحی که چون از خواب خیزم به آغوش تو از بستر گریزم گشایم در به رویت شادمانه رخت بوسم،