فروغ فرخزاد

آه … هرگز گمان مبر كه دلم با زبانم رفيق و همراهست هر چه گفتم دروغ بود، دروغ كی ترا

با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت ای مرد،

و زخم‌های من همه از عشق است از عشق، عشق، عشق من این جزیرهٔ سرگردان را از انقلاب اقیانوس و

رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت راهی بجز گریز برایم نمانده بود این عشق آتشین پر از درد

آسمان همچو صفحه دل من روشن از جلوه های مهتابست امشب از خواب خوش گریزانم که خیال تو خوشتر از

هر چه دادم به او حلالش باد / غیر از آن دل كه مفت بخشیدم / دل من كودكی سبكسر

این چه عشقی است که در دل دارم / من از این عشق چه حاصل دارم / می گیریزی زمن