مهدی اخوان ثالث

با نگاهی که شب دوش اشارت کردی بخدا بود و نبودم همه غارت کردی آشکارا نتوان گفت چه کردی و

سر کوه بلند آمد حبیبم بهاران بود و دنیا سبز و خرم در آن لحظه که بوسیدم لبش را نسیم

عشق ‌ها می‌میرند رنگ‌ها رنگ دگر می‌گیرند و فقط خاطره‌هاست که چه شیرین و چه تلخ دست ناخورده به جا

به دیدارم بیا، ای هم گناه، ای مهربان با من شب افتاده ست و من تاریک و تنهایم در ایوان

شرح دلتنگی من بی تو فقط یک جمله ست “تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم”

من اینجا بس دلم تنگ است و هر سازی که می بینم بد آهنگ استبیا ره توشه برداریم قدم در راه

تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من چه جنونی، چه نیازی، چه غمی ست ؟ یا نگاه

لحظه ی دیدار نزدیک است باز من دیوانه ام، مستم باز می لرزد، دلم، دستم باز گویی در جهان دیگری

قاصدک! هان. چه خبر آوردی؟ از کجا وز که خبر آوردی؟ خوش خبر باشی اما گرد بام و در من