احمد شاملو

بالاخره خواهد آمد، آن شب هایی که تا صبح در کنار تو بیدار بمانم، سرت را روی سینه ام بگذارم

برای زیستن دو قلب لازم است قلبی که دوست بدارد، قلبی که دوستش بدارند قلبی که هدیه کند قلبی که

آنچه به تو می دهم عشق من نیست؛ بلکه تو خود، عشق منی

د‌ل های ما که به هم نزدیک باشد دیگر چه فرقی می کند که کجای این جهان باشیم دور باش

کار دیگری نداریم من و خورشید برای دوست داشتنت بیدار می‌شویم هر صبح…

همه لرزش دست و دلم از آن بود که عشق پناهی گردد، پروازی نه گریزگاهی گردد آی عشق، آی عشق

هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست هزار ستاره‌ی گریان در تمنای من. عشق را ای کاش زبانِ سخن بود

از تو حرف می‌زنم چنان نوبرانه می‌شوم؛ که بهار هم دهانش آب می‌افتد …!

امروز بیشتر از دیروز دوستت می‌دارم … و فردا بیشتر از امروز! و این ضعف من نیست قدرت توست!

و عشق اگر با حضور همین روزمرگی ها عشق بماند عشق است…

من باهارم تو زمین من زمینم تو درخت من درختم تو باهار نازِ انگشتای بارونِ تو باغم می‌کنه میونِ جنگلا