سیمین بهبهانی

ک بوسه بس است از لب سوزان تو مارا تا آب کند این دل یخ بسته ی ما را من

چه گویمت ؟ که تو خود با خبر ز حال منی چو جان ‌نهان شده در جسم پر ملال منی

خرمن زلف من کجا؟ شاخه یاسمن کجا؟ قهر ز من چه می کنی بهر تو همچو من کجا؟ صحبت باغ

امشب اگر یاری کنی، ای دیده توفان می کنم آتش به دل می افکنم، دریا به دامان می کنم می

امشب اگر یاری کنی، ای دیده توفان می کنم آتش به دل می افکنم، دریا به دامان می کنممی جویمت،

زلف پرپیچ و خمت کو تا ز هم بازش کنم بوسه بر چینش زنم با گونه ها نازش کنم غنچهٔ

بگذار که در حسرت دیدار بمیرم در حسرت دیدار تو بگذار بمیرم دشوار بود مردن و روی تو ندیدن بگذار

ز من جدا شده یی همچو بوی گل از گل / منی که داده ام از دست، اختیار ترا /

مرا هزار امید است و هر هزار تویی / شروع شادی و پایان انتظار تویی / بهارها که ز عمرم

با آن همه دلداده دلش بسته ی ما شد ای من به فدای دل دیوانه پسندش نرگس ز چه بر

گُفتی که: می بوسم تو را / گفتم: تمنا می کنم… / گُفتی که: گر بینَد کسی؟! گُفتم که: حاشا

دلم ز هرچه به غیر از تو بود خالی ماند! / در این سرا تو بِمان ای که ماندگار تویی…