هوشنگ ابتهاج – چه خوش افسانه می گویي به افسون هاي خاموشی مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی

فاطمه زاهدی دسته بندی: شعر هوشنگ ابتهاج. موضوعات: شعر و شاعری و عاشقانه. حرفه: جملات کوتاه شاعران بزرگ.

چه خوش افسانه می گویي به افسون هاي خاموشی مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی

چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی
مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی

 ز موج چشم مستت چون دل سرگشته برگیرم
که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی

می از جام مودت نوش و در کار محبت کوش
به مستی ، بی خمارست این می نوشین اگر نوشی

سخن ها داشتم دور از فریب چشم غمازت
چو زلفت گر مرا بودی مجال حرف در گوشی

نمی سنجد و می رنجند ازین زیبا سخن سایه
بیا تا گم کنم خود را به خلوت های خاموشی

به اشتراک بگذارید: پینترست تلگرام تامبلر لینکدین ایمیل

جملات مشابه

چه ابر تیره ای گرفته سینه تو را که با هزار سال بارش شبانه روز هم دل تو وا نمی‌شود!
تو بهار دلکشی و من چو باغ شر و شوق صد جوانه با من است
بی تو‌ای جان جهان، جان و جهانی گو مباش چون رخ جانانه نتوان دید جانی گو مباش
ای گل در آرزویت جان و جوانیم رفت ترسم بمیرم و باز باشم در آرزویت
خوشا صبحی که چون از خواب خیزم به آغوش تو از بستر گریزم گشایم در به رویت شادمانه رخت بوسم ، به پایت گل بریزم
من آن ابرم که می خواهد ببارد دل تنگم هوای گریه دارد