لئو تولستوی

کانت لف نیکولایویچ تولستوی (متولد 9 سپتامبر 1828 – متوفی 20 نوامبر 1910) که با نام لئو تولستوی در جهان شناخته می‌شود، نویسنده روسی بود که به عنوان یکی از بزرگترین نویسندگان همه دوران از او یاد می‌شود.

تولستوی که در خانواده‌ای اشرافی متولد شد، بیش از همه به خاطر رمان‌های جنگ و صلح (1869) و آنا کارنینا (1877) که اغلب از آن‌ها به عنوان نقطه اوج داستان‌های واقع‌گرایانه یاد می‌شود، به شهرت رسیده است. تولستوی ابتدا در دهه بیست سالگی خود با سه‌گانه نیمه زندگینامه‌ایش، کودکی، نوجوانی، و بزرگسالی (1856-1852) و قصه های سِواستوپول (1855) بر اساس تجربیاتش در جنگ کریمه به شهرت ادبی دست یافت. داستان‌های تولستوی شامل تعداد زیادی داستان کوتاه و رمان کوتاه از جمله مرگ ایوان ایلیچ، سعادت خانوادگی، و حاجی مراد بود.

در دهه 1870 تولستوی بحران اخلاقی عمیقی را تجربه کرد که متعاقباً چیزی که خود او بیداری عمیق روحی می‌دانست را به همراه داشت، موضوعی که در اثر غیر داستانی خود به نام یک اعتراف به آن اشاره کرد. تفسیر آزاداندیشانه او از آموزه‌های اخلاقی مسیح حول موضوع موعظه سرِ کوه، موجب شد که تولستوی تبدیل به فردی صلح‌طلب آنارشیست مسیحی شود. اندیشه‌های تولستوی در رابطه با مقاومت بدون خشونت که در آثاری همچون ملکوت خداوند درون تو مطرح شد، تأثیری عمیق بر شخصیت‌های مهم قرن بیستم مثل مهاتما گاندی و مارتین لوتر کینگ جونیور داشت.