نظامی گنجوی

مرا کز عشق به ناید شعاری مبادا تا زیم جز عشق کاری فلک جز عشق محرابی ندارد جهان بی‌خاک عشق

بردی دل و جانم این چه شور است این بازی نیست دست زور است از حاصل تو که نام دارم

نخستین بار گفتش کز کجائی بگفت از دار ملک آشنائی بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند بگفت انده خرند

بده یک بوسه تا ده واستانی ازین به چون بود بازارگانی چو بازرگان صد خروار قندی به ار با من

می و معشوق و گلزار و جوانی ازین خوشتر نباشد زندگانی تماشای گل و گلزار کردن می لعل از کف

نخستین بار گفتش کز کجائی بگفت از دار ملک آشنائی بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند بگفت انده خرند

فلک جز عشق محرابی ندارد جهان بی‌خاک عشق آبی ندارد غلام عشق شو کاندیشه این است همه صاحب‌دلان را پیشه

چه خوش نازیست ناز خوبرویان ز دیده رانده را در دیده جویان به چشمی طیرگی کردن که برخیز به دیگر

مکن بازی بدان زلف شکن گیر به من بازی کن امشب دست من گیر به جان آمد دلم درمان من

منم عاشق مرا غم سازگار است تو معشوقی تو را با غم چه کار است تو گر سازی وگرنه من

مرا تا دل بود دلبر تو باشی ز جان بگذر که جان‌پرور تو باشی گر از بند تو خود جویم

بگفت از عشق کارت سخت زار است بگفت از عاشقی خوشتر چکار است بگفتا جان مده بس دل که با

پرورده عشق شد سرشتم جز عشق مباد سرنوشتم آن دل که بود ز عشق خالی سیلاب غمش براد حالی یارب