یک لحظه به این فکر کنید که اولین پروازهای فضایی، هم برای شوروی و هم برای ناسا، مدت‌ها پیش از به وجود آمدن کامپیوترها صورت گرفت. مهندسان مجبور بودند به طور دستی با استفاده از اعداد و معادلات پیچیده محاسبه کنند که چگونه فضاپیما را صحیح و سالم به فضای بیرونی بفرستند و برگردانند، همانطور که در تصویر می‌توان دید.
در آن زمان، اصطلاح «کامپیوتر» بیشتر برای معرفی افراد به کار می‌رفت، نه دستگاه‌ها. در واقع این واژه معرفی‌کننده شغلی برای کسی بود که محاسبات ریاضیاتی را به صورت دستی انجام می‌داد. در سازمان‌های بزرگ مثل ناسا، تیم‌ها اغلب تقسیم می‌شدند تا افراد بتوانند به طور موازی روی پروژه‌ای یکسان کار کنند. حتی برای معادلات پیچیده، ناسا «گروه‌های ریاضی» تشکیل می‌داد و هر کس یک بخش از معادله را پوشش می‌داد.
این در واقع معادل انسانی تابع متناوب بود. نفر 1 نتایج خود را به نفر 2 انتقال می‌داد و به همین ترتیب، تا آخر پیدا می‌کرد. بعد آخرین نفر پیش نفر اول برمی‌گشت و ورودی را به او می‌داد تا کل داستان 1 میلی‌ثانیه به جلو حرکت کند. بعد از کلی محاسبات ریاضی، گچ نویسی و عرق ریختن، نموداری برای چند ثانیه ایجاد می‌شد و این گونه بود که بسیاری از محاسبات هوافضا، و حتی رآکتورها و بمب‌های هسته‌ای انجام می‌شد.
بیشتر بخوانید -> جملات کوتاه در مورد کامپیوتر
در این دو تصویر، تخته پر از معادلات در ظاهر پیچیده ولی نسبتاً ساده برای حرکت است، هیچ محاسبات واقعی در اینجا دیده نمی‌شود. احتمالاً گزارشگر مجله تایم از آن‌ها خواسته بود تا تخته را پر کنند و ظاهری پیچیده به آن بدهند، ولی در بحبوحه جنگ سرد، شما نمی‌توانید ریسک فاش‌سازی هیچ‌گونه اطلاعات مفیدی را به خرج دهید.
افراد با استفاده از محاسباتی روی تخته شبیه این به فضای بیرونی و حتی به ماه فرستاده می‌شدند.
پس بهتر است قدر کامپیوتر خود را بدانید. این وسیله فقط راهی برای جستجوی آنلاین عکس‌های بامزه نیست، بلکه دستگاهی بسیار پیچیده است که می‌تواند محاسباتی سنگین را با سرعتی بسیار بالا انجام دهد، تا شما (یا مهندسان ناسا) مجبور به این کار نباشید.